از آلمان پیشی می‌گیرد

سال گذشته، بر حسب تصادف، در ابوظبی، پیراهن‌های نخی خریدم که متوجه شدم «ساخت هند» هستند، و خودکارهایی را از یک کتاب‌فروشی در دبی خریدم که همان آرم صنعتی را داشت. این شعاری است که نارندرا مودی نخست وزیر هند در سال 2014 مطرح کرد و گفت که جهان را فرا خواهد گرفت.
همه اخبار کشورهای بزرگ در سال گذشته منفی بود، جز اخبار این غول آسیایی که یک باره از فقر مثال‌زدنی و عقب‌ماندگی به کشوری رسید که هر ساله در آن 1.5 میلیون مهندس فارغ التحصیل می‌شود که 43 درصد آنها زن هستند. و وقتی شاخص‌های سال گذشته سازمان ملل را بخوانید، می‌بینید که این جهان واقعاً آسیایی و مخصوصاً هندی خواهد شد و نه چینی، آن‌طور که هر زمان که صحبت از پیشرفت و رشد می‌شود بلافاصله به ذهن ما خطور می‌کند.
حتی از نظر جمعیت، هند در سال جدید از چین پیشی خواهد گرفت. درآمد 6.8 درصد افزایش خواهد یافت. در سال 2027 وسعت اقتصاد این کشور از آلمان و دو سال بعد از ژاپن فراتر خواهد رفت تا این کشور به سومین قدرت اقتصادی پس از آمریکا و چین تبدیل شود.
اکنون این کشور در راه تبدیل شدن به بزرگترین مخزن نیروی کار در جهان است؛ باز پیش از چین. نرخ جوانان هندی که می‌توانند بخوانند و بنویسند از 62 درصد در سال 1991 به 92 درصد در حال حاضر افزایش یافته است، اما وقتی کشوری به اندازه هند باشد، همه خبرها خوب نیستند. اکثریت جامعه هنوز کشاورزی است (65 درصد در مقایسه با 37 درصد برای چین). حمل و نقل و جاده‌ها قدیمی‌اند. و پیشرفت زمان می‌برد. 60 سال پیش (1952) دانشمند فرانسوی آلفرد ساوی از اصطلاح «جهان سوم» برای توصیف کشورهای فقیر و توسعه نیافته استفاده کرد. البته هند و چین در خط مقدم قرار داشتند. همین طور کره جنوبی و سنگاپور. و آفریقا به طور کلی. اکنون آن اصطلاح دیگر معنا و وجود ندارد. پیشرفت بی‌سابقه‌ای در تمام بخش‌های آسیا می‌درخشد. آفریقا در راه است. اما آسیا پایتخت بلامنازع پیشرفت است و راه بازگشتی وجود ندارد. قابل توجه است که بخش عربی دو قاره در این نقشه وجود ندارد، مگر در کشورهای خلیج که امت به دو بخش تقسیم شده است: یکی برای کار، شکوفایی و آینده، و یکی برای دولت‌ها و ملت‌ها طبق تفکر حوثی‌ها و کارخانه‌های صعده.