مردم سودان چه می خواهند؟

می خواهیم ببینیم مردم سودان چه می خواهند. بابا چه می خواهید که هر روز به خیابان می ریزید. هر روز تظاهرات می کنید. آقا بروید پی کارتان. برگردید به خانه هایتان و بچه ها را بفرستید سر کلاس و مدرسه. کی می خواهید مثل مردم بقیه کشورها باشید؟
مردم سودان پاسخ می دهند: ما هیچ چیز نمی خواهیم. نه دیروز و نه امروز و نه فردا. فقط دنبال حقوق انسانی خود هستیم: سرکار برویم، خانه دار شویم، بتوانیم بچه ها را به مدرسه بفرستیم. پنجاه سال از انقلاب ها و کودتاها و برکناری نظامیان و فرستادن رهبران به حبس خانگی گذشته آخه چرا ما باید هنوز در خیابان ها فریاد بزنیم و از ارتش حقوق بدیهی انسانی خود را مطالبه کنیم. 
می خواهیم بدانیم که نظامیان این کشور به چه حقی تقسیم قدرت را نمی پذیرند و چه کسی این حق را به آنها داده است. ارتش به حقی در دو کرانه نیل به مردم شلیک می کند و اکثر اوقات سلاح خود را به سوی سینه نشانه می گیرد و به خود کاملا حق برخورد خشونت آمیز می دهد. می خواهیم «موقعیت فرادستی» نظامیان برداشته شود و آنها هم مثل بقیه مردم و با مردم زندگی کنند و از خدا و عدالت و قانون بترسند. نظامیان باید بفهمند که الگوی خشونت باری که به کار می گیرند در هیچ جای دنیا به نتیجه نرسید و شکست خورد. نظامیان با هر شعاری که آمدند شکست خوردند. حتی فراخوانشان برای اصلاحات به جایی نرسید. ارتش باید در خارطوم شعار بازگشت حکومت مدنی سردهد.
صدها مامور را با تانک و چماق و مسلسل به خیابان ها فرستادند اما این راهش نیست.
کدام رییس جمهور در سودان اینک جرات دارد فراخوان بدهد و از مردم برای بازگشت به روال عادی حمایت کند. تجربه نشان داده است همه حکومت ها کم آوردند و شکست خوردند؛ خواه حکومتی که در اشغال چکمه پوشان است و خواه رژیم نیمه نظامی و و خواه حکومت نظامیان و دزدان.
رویدادهای جاری در جهان عرب به ویژه در سودان بیانگر این است هر روندی که رنگ و بوی تفکر نظامی بدهد یا تحت مدیریت یا کنترل کامل این اندیشه باشد به بن بست می رسد. مشارکت و همفکری و پذیرش دیگری در ذهنیت نظامیان جایی ندارد. همه چیز یا هیچ چیز. طبق این قاعده به همان جایی می رسیم که کل جهان عرب در حال حاضر رسیده است. آنچه مردم سودان می خواهند و به آن نمی رسند خواسته همه مردم جهان است: حکومت مدنی که نظامیان وظیفه تامین امنیت ملی آن را به عهده بگیرند و از وحدت ملی حفاظت کنند و زیر نظر مراکز تصمیم گیرنده سیاسی باشند. مراکز تصمیم گیرنده سیاسی نماینده کشور و آینده و اهداف مردم هستند. تحولات جاری در سودان در همه جای دنیا تکرار شده است؛ ماجرای چکمه پوشانی که نبردهای آزادی بخش را همواره باخته اند و برندگان نبردهای خودکامگی هستند. بنابراین، خواسته مردم سودان یک خواسته همگانی است.