کویت؛ آیا راه حل انحلال است؟

روز 18 می گذشته روزنامه «القبس» صفحه اول خود را به سرمقاله‌اش با تیتر نگران کننده :«کویت ناخوش است» اختصاص داد و منتشر کرد. سرمقاله از آداب کویت و سنت‌های روزنامه‌نگاری آن در بیان بحران سیاسی فراتر رفت؛ بحرانی که مدتی است کشور تجربه می‌کند و شیخ مشعل الاحمد آن وضعیت را «پراکندگی» خواند و همان طور که «القبس» هشدار داد و آن را «رفتن به سمت مجهول» نامید که درباره فلج شدن مدیریت و اختلال در رشد سخن گفت « درحالی که دیگر کشورهای برادر میلیون‌ها مایل به پیش می‌روند».
کویت دربحران‌های بزرگ و خوردن به راه بسته به قانون اساسی به عنوان داور پناه می‌برد. و راه حل را در منحل کردن مجلس امت که درآن درگیری جاری است می‌یابد. و داور همانگونه که استاد حکمت گفت بی‌نیازکننده است. انحلال پارلمان و درگیرشدن در انتخابات جدید نوعی سرزندگی سیاسی برمی‌انگیزد که کویتی‌ها عاشق آنند، اما بحران کنونی به نظرمی‌رسد آن طور که نویسندگان کشور اشاره می‌کنند گویی فراتر ازآن است.
مسئله امروز آشکارا فراتر از «سرزندگی‌های» عادی است. وقتی سران خلیج از سلامتی جانشین امیر اطمینان خاطر یافتند، کویتی‌ها و جهانیان نیز دریافتند که وضعیتی جدید در سطح رهبری پیش آمده درزمانی که رابطه بین مجلس و دولت به شکل بی‌سابقه‌ای خراب می‌شود. اگر این بدترین بحران‌ها نباشد، بی شک بدترین زمان‌هاست. کاری که روزنامه معمولاً محافظه‌کار «القبس» کرد، مسئله‌ای را نشان داد که معلوم بود و یادآوری کرد تصمیم امیر که به عنوان آخرین درمان پیش‌بینی می‌شد چقدر خطرناک است.
دیگر نه مسئله آشوبی است که شبکه‌های اجتماعی مسبب آنند و شیخ مشعل مدتی پیش گفت وحدت و الفت را از بین می‌برند و نه رفتار تهی از آداب پرسشگری برخی نمایندگان درمیان است بلکه بهره‌برداری از قانون اساسی برای به زیرکشیدن وزرا دو هفته پس از رسیدن آنها به وزارت یا به طور کلی جلوگیری از آغاز کار و انجام مسئولیت‌ها به شکل مستقیم بود.
کویت الگوی کشور عمل کننده به قانون و قانون اساسی بود که بسیاری از کشورهای عربی غبطه آن را می‌خورند. و درسایه امیر استقلال اول عبدالله السالم و امیر استقلال دوم جابر الاحمد شهرت الگویی و کشور قانون و بی‌طرفی و حفظ کشور از شبهات و فساد کوچک و بزرگ قطعی و مؤکد شد.
مسئله کویت به خصوص در مرحله کنونی تنها یک مسئله داخلی نیست. کشور پس از اشغال محدود شد یا اندکی درخود رفت تا برخود تمرکز کند. اما موقعیتش درخلیج و جهان عرب اهمیت بیشتری می‌یابد و نه برعکس. هرکشور عربی تلاش می‌کند تا به سرعت از بحران‌های پیاپی‌اش که در حقیقت بحران یک بحران است خارج شود.