اولویت اکنون فلسطین چیست؟ 

در اصل و بدیهیات، جنگ غزه قرار است سه مرجع داشته باشد: فلسطینی، عربی و بین‌المللی. در اول، محمود عباس، رئیس جمهوری در تماسی با نیکلاس مادورو، رئیس جمهوری ونزوئلا، می‌گوید که « سیاست‌ها و اقدامات (حماس) شبیه مردم فلسطین نیست». در مرحله دوم، عرب‌ها با کشته و زخمی شدن هزاران نفر و ویرانی خانه‌ها و بیمارستان‌ها قادر به برگزاری نشستی نیستند. آنها به کنفرانس وزرای خارجه که با دودستگی ختم شد بسنده کردند. در سطح بین‌المللی، برای اولین بار از سال 1948، ایالات متحده جبهه‌ای را رهبری می‌کند که دشمنی بیشتری با طرف فلسطینی دارد.
در این غیبت سه‌گانه، ایران به خود حق تصمیم‌گیری نظامی یا استراتژیک داد. وزیر امور خارجه این کشور حدود یک هفته را در بیروت سپری و این روند را مدیریت کرد، در کشوری که رئیس جمهوری ندارد، دولت آن بر اساس قانون اساسی از اتخاذ تصمیمات مهم منع شده و جلسات آن توسط حزب اصلی مسیحی در آن، یعنی حزب جریان عون، تحریم می‌شود.
در آن سوی جبهه، اولین مرجع بنیامین نتانیاهو است. دولت اضطراری مردی مانند آویگدور لیبرمن را کم داشت که پیوستن خود را اعلام کرد. مسئله دیگر بحث «شاهین» و «کبوتر» در اسرائیل نیست، بلکه مسئله این است که چه کسی بیش از دیگری ویران می‌کند، خرابکاری می‌کند و آواره می‌کند.
تنها چیزی که در حال حاضر مهم است این است که در پشت صحنه چه اتفاقی می‌افتد، نه در ملاء عام. یعنی آیا آمریکا موفق خواهد شد که تصمیم وحشتناک کوچاندن را لغو کند یا دروازه‌های جهنم باز خواهد گذاشت؟ آیا «حماس» اندکی نرمش نشان خواهد داد یا به بهانه سازی برای گروه ویرانگر اسرائیل ادامه خواهد داد؟ تاکنون، هیچ چارچوب سیاسی که شامل نیروها و عناصری باشد که به دنبال آتش‌بس، راه حل یا روندی مسالمت‌آمیز باشند، وجود ندارد.
این صحنه دلخراش ناتوانی و خلأ همان چیزی است که ابومازن را بر آن می‌دارد که بگوید اقدامات و سیاست‌های حماس شبیه فلسطینی‌ها نیست. سخنی ناامیدانه و غم‌انگیز است. این بیشترین چیزی است که یک انسان می‌تواند در تلاش برای دفع وحشتناک‌ترین جنایاتی که علیه مردمش انجام می‌شود بگوید.
البته این مسئله راه را به روی مزایده‌گرها باز می‌کند. وقتی ابومازن این را گفت، به کسانی فکر نمی‌کرد که درگیری را به خارج از غزه کشیدند، بلکه به میلیون‌ها نفر از مردمش فکر می‌کرد که از بدترین مهاجرت در داخل غزه رنج می‌برند.
این شکاف روانی بین شادی برای غزه و غم برای مردم غزه برای اولین بار رخ نمی‌دهد. اما برای اولین بار این حجم وحشتناک آخرالزمانی را به خود گرفته است. «اقدامات» حماس که ابومازن از آن صحبت می‌کند و به نام فلسطینی‌ها آن را رد می‌کند، غافلگیری ماشین نظامی اسرائیل نیست، بلکه اقداماتی است که جو بایدن و اروپا را به اتخاذ سیاست‌ها و مواضع بی‌سابقه توجیه می‌کند.
رئیس‌جمهوری فلسطین نمی‌تواند خارج از آنچه اتفاق می‌افتد باقی بماند، بنابراین او گاهی با رئیس‌جمهوری آمریکا تماس می‌گیرد و درخواست مواضع بشردوستانه می‌کند و گاهی با رئیس‌جمهوری ونزوئلا در پیچ و خم وحشتناک خود.