​ایران سرگذشت چهار دهه ناکامی

پیروان اتحاد جماهیر شوروی سابق دائماً در کار بزرگداشت «دست‌آوردها» و «عظمت» آن بودند، و در ستایش مهمترین رهبران سیاسی و فکری آن شعارهای بزرگی می‌دادند، تا اینکه سرآخر لحظه‌ای رسید که این کشور گسیخت و فروپاشید؛ و یگانه دلیل فروپاشی نیز اولویت قراردادن صدور انقلاب و در نتیجه اهمال انسان بود.
همین منش را مائوتسه‌تونگ نیز در پیش گرفت و میلیون‌ها فرد را برای اجرای آرمان‌های خود و اجرای اصلاحات مورد نظرش بسیج کرد و نتیجه نیز فروبستگی کشورش و به‌حاشیه‌رفتن آن شد.
کوبا نیز ماجرای همانندی داشت و رهبر آن، فیدل کاسترو، برای پنج دهه متوالی کشورش را از جهان و جهانیان دور نگه داشت و یاوه‌گویی‌های خود را به سمت جهان نشانه می‌گرفت. اما همین که او کناره گرفت و بعدها مرد انقلابش نیز از هم گسیخت و از فروبستگی خود نسبتاً رهایی یافت.
اینک اما، ایران، حکایتی همانند. این رژیم به یک حالت مستانه و مغرور با مرور چهار دهه از انقلاب مذهب‌گرایی و نژادپرستی تهوع‌آور آخوندی به نام خمینی بر راس نظام آورد و با روی کار آمدنش زمان ایرانیان عقب‌گرد کرد و با تمدن عظیم این کشور، دریوزه‌گران و بینوایان و بیماران و بیکاران و… رقمی سربه فلک کشیده ثبت کردند و روز به روز این کشور راه سقوط و درماندگی را سپری می‌کند. کشوری درمانده در آموزش‌وپروش، عقب‌مانده در زیربناهای کشور، سرشار از فساد سیستمیک، بی بهره از برابری، و آکنده از تبعیض دینی مذهبی و صدالبته نژادی و.. ایران اینک موج مهاجرت بی‌سابقه‌ای را ثبت کرده و تعدادی زیادی از جوانان آن در گروهک‌های تروریستی در عراق و سوریه و یمن و لبنان و افغانستان و آفریقا و آمریکای جنوبی فعالیت می‌کنند. تجارت و مصرف مواد مخدر نیز در این کشور بسیار منتشر شده و فساد موجود در دستگاه‌های دولتی قادر به رویارویی با این همه مشکل و بحران نیست. «جمهوری اسلامی» نیز موفقیت بزرگی در دشمن‌تراشی در سطح منطقه و جهان به‌دست آورده‌است طوری که نام ایران هرگاه بیاید، به استثنای حوزه قالی ایرانی، شک و تردید و ترس و گمان همراه می‌رسد.
زمانی نام ایران مقرون به کشوری لبریز از زیبایی و ادبیات و اندیشه بود؛ تمدنی که جلال الدین رومی (مولانا) و اصفهانی و عمر خیام و عطار و ابن المقفع و… را به جهان معرفی کرد، کشور قالی‌های زیبا و خوراکی‌های خوش‌طعم و منبت‌کاری و مردمی خوش‌مشرب، سرزمینی که بهترین زعفران و باکیفیت‌ترین سرامیک از آن می‌آید و البته ملتی که «گوگوش» خواننده محبوب آنهاست. این وجوه زیبا اما همه با روی کار آمدن خمینی و خامنه‌ای و ظریف و سلیمانی سیاه و زشت شد، و این روی شرور از ایران، تنها بازیگر صحنه شده و همگان ایران را با این وجوه زشت می‌شناسند؛ مردانی خونخوار و خشن که تنها هنر آنها هنر مرگ و خون است.
اینک گرامی‌داشت چهار دهه از ناکامی حکایت طنزآمیزی است. این گرامی‌داشت بیشتر شبیه به رؤیایی است که فرد در وسط آتش و خون، بهشت و حور بیند. تاریخ و عبرت‌آموزی آن ثابت کرده‌است که چنین رژیمی ادامه حیات نخواهد یافت.