مشاوران او را با شب تنها گذاشتند و رفتتند. نگران نیستند. هنوز پیری دروازه روزهای او را نکوبیده. همچنان جوان کرملین است. شکارمی‌کند و شنا و اسکی. ماجراجویی می‌کند و مانور می‌دهد و یکدندگی می‌کند. اما آنچه مشاوران نمی‌دانند این است که شب‌ها و پیش از رسیدن پاییز، چیزی از بادهای پاییزی برروح او می‌وزند.

وقتی ژنرال «کووید-19» به کشورش یورش برد، وحشت برش نداشت. اعتماد به راه حل روسی دراو دچار لرزش نشد. لبخندی ازسراستهزاء زد. با خودش گفت، «کرونا» از ماجراجویی در روسیه بهتر از بناپارت و هیتلر برنمی‌گردد. از دیدن برف روی توپ‌های ناپلئون که در باغ کرملین خفته‌اند به طرب می‌آید. نمایش‌های نظامی سالگرد پیروزی برنازیسم او را سرمست می‌کند انگار جمع کردن تکه‌های پراکنده شوروی را به عهده «رفیق» دبیرکل می‌گذارند.

تحلیل‌گران می‌نویسند حال و روزش بد نیست. او همچون بوکسوری موفق شد چندین ضربه به روح ناتو و روح اروپایی و «انقلاب‌های رنگی» و نهضت‌های «برادران» بزند. همچنین می‌نویسند، مداخله‌ پنج سال پیشش در سوریه نظام آن را نجات داد و او را گرفتار افغانستانی جدید نساخت.

روسیه راه حلی برای سوریه ندارد و سوریه راه حلی برای مشکل روسیه نیست.

موفق شد این احساس را منتقل کند که او متحد مورد اعتماد و توانایی است. حالا دیگرسرنوشت نظام اسد مطرح نیست. اما ماندن نظام چیزی است و بازگشت زندگی عادی چیزی دیگر. از این نگران است که دولت ترامپ تلاش کند وضع سوریه « در میان دستان روسی بپوسد». پوسیدن اینجا چند برابر شدن مشکلات اقتصادی و معیشتی است و دشواری بازسازی و دور شدن سرمایه‌گذاران از صحنه سوری. ترجمان این سمت و سو می‌شود «قانون سزار» که از دو هفته دیگر قابل اجرا می‌شود و پیامدهای سوری، روسی و ایرانی آن نیز رخ می‌نمایند. عراقی‌ها و لبنانی‌ها نیز بسیار از جلوی شمشیر تحریم‌های امریکایی خواهند گذشت. شاید برای بالا بردن روحیه نظام در بلبشوی مداخلات ترکی و ایرانی و تجاوزات اسرائیلی بود که به سفیرخود در دمشق عنوان فرستاده رئیس جمهوری داد و از دولت سوریه درخواست گسترش حضور نظامی روسی کرد و آن را با تحویل جنگنده‌های «میگ29» تاجگذاری نمود.

درجهان پیش از «کرونا» آسوده خاطربود. می‌توان گفت، از نتایج سیاستش در کریمه و اوکراین و سوریه و تولید موشک‌های بیشتر و درخشان ساختن چهره «ارتش سرخ» خشنود بود. درجهان پس از «کرونا» بوی پاییز از لای اوراق پرونده‌ها بیرون می‌خزد هرچند میان ما و پاییز فاصله‌ای وجود دارد.

در روزهای اخیر شک و شبهه‌هایی به جانش افتاد که سعی می‌کند به سرعت تار و مارشان کند. آیا پا به جنگ‌های بی حاصل گذاشته؟ آیا توان کشورش را در جنگ‌هایی با مایه‌های میانه هدر داده؟ آیا به جای غرق شدن در درمان زخم‌های شوروی باید از وارثان دینگ شیائو پینگ درس می‌آموخت؟ آیا باید به جای تفاخر به مرزبانی در پایگاه حمیمیم شرکت پیشگامی از قماش «هواوی» می‌داشت؟ در جهان انقلاب چهارم صنعتی، «فیسبوک» و «هواوی» و «علی بابا» ناوهای هواپیمابر حقیقی‌اند. هرگز کافی نیست که جهان را با زرادخانه‌ات بترسانی. باید چشمش را با اقتصادت بگیری. و با به‌کارگیری پیشرفت تکنولوژیک برای بیرون راندن فقر از خانه‎‌ها و روستاها و شهرهای پهناور.

شبانه در کرملین قدم می‌زند. می‌ترسد مبادا وارد مسابقاتی در رینگ‌های اشتباهی شده باشد. و تاریخ درآینده بنویسد او برای پیوستن به دوران نتوانست از جامه‌های افسرشوروی خلاص شود. تاریخ برایش مهم است. تاریخ نگرانش می‌کند. می‌ترسد استادش یوری اندره پف به این دلیل که موفق به حفظ کرسی  شوروی در جهان دو اردوگاهی نشد، تنبیهش کند. از خشم استالین می‌هراسد چون وارثان مائو بروارثانش تفوق یافتند.

پس از دو دهه اقامت در کرملین بسیار به مشاوران فکر می‌کند به خصوص پس از اینکه خسته به خانه و پیش خانواده خود می‌روند. لبخند می‌زند. چه مأموریت دشواری دارند. چه بی رحمانه است که سرنوشتت به سرنوشت دیگری گره بخورد. و خلق و خویت منوط به خلق و خوی دیگری. نزدیک شدن به نور درخشان لذت بخش است. مژده مدال و نشان‌ها می‌دهد و هشدار سوختن. آیا ممکن است که مشاوران معنای سفر «کرونا» را ندانند که با رشته‌هایش در جهان شلنگ تخته می‌اندازد؟ ممکن است معنای جنگ‌های بی رحمانه‌ای که در سردارد را ندانند؟ آیا می‌توان باور کرد که آنها نمی‌دانند شورای مدیریت جهان دچار خزان زودهنگام شده است؟ و سرنوشت گردش گسترده چینی-امریکایی تقسیم کرسی‌ها در شورای مدیریت جدید را مشخص می‌کند؟

به احتمال زیاد مشاوران می‌دانند اما نمی‌گویند. پوتین لبخند می‌زند. چقدر دشوار است که با رئیس جمهوری به صراحت حرف بزنی. چقدر بی رحمانه است که ناامیدی را در لای دنده‌هایش فروکنی. به نظر شما چه خواهد کرد اگر مشاور به او بگوید، سراسر جهان به تماشای جشن بوکسی نشسته‌ که «کرونا» میان دونالد ترامپ و شی جی پینگ راه انداخته است؟ جشنی سرنوشت ساز میان ژنرال امریکایی و امپراطور چینی. و سزار روس دعوت شده، اما به عنوان یک تماشاگر پس از اینکه به دلیل طمع‌ورزی به جایگاه اول و دوم حق مبارزه را از دست داد.

این احساس او را فرامی‌گیرد که کشورهای بسیاری چشم انتظار نتایج انتخابات امریکا در پاییز آینده‌اند. پکن آرزو می‌کند ترامپ را در حال خداحافظی با دفتر بیضی شکل ببیند. به گونه‌ای رفتار کرده که «خطرچینی» تا حیاط کاخ سفید رسیده. جملات عتاب و توئیت‌ها و دستورات و عوارض برکالاها و مقدمه چینی‌ها و آماده باش برای جنگ تجاری در همین راستا بود. وقتی ژنرال «کووید-19» برگ انجیر روابط میان چین و امریکا را چید، تحولات بعد دیگری به  خود گرفتند.

«کرونا» پرده‌ها را کنار زد. نبردی طولانی و پرهزینه برای بازسازی شورای مدیریت جهانی که گرفتار پاییز زودهنگام شده. نبرد پرهزینه و درمیدان‌های مختلف خواهد بود. کشورها آسیب می‌بینند و شرکت‌ها زیان. در صف اول تماشاگران منتظر نتایج قیصر کرملین، صدراعظم آلمان، جوان الیزه و کشتی گیر مورد اعتماد برشماره 10 داونینگ استریت دیده می‌شوند.

پوتین از دیدن صحنه‌ای که درراه است خشمگین می‌شود. تاریخ نگرانش می‌کند. روسیه سرزمین یخبندان، نویسندگان رمان‌ها به خاطر می‌سپارد و  سزارهای کرملین را از یاد می‌برد.