فاجعه‌‍‌ای به نام زمّور

تا لحظه نوشتن این متن هنوز روزنامه‌نگار فرانسوی اریک زمور نامزدی خود برای انتخابات ریاست جمهوری اعلام نکرده است. و او هنوز با مخاطبان فراوانش بازی بانو فیروز را دنبال می‌کند:« تعا و لا تیجی/ بیا و نیا». منظور از طرفداران فراوان، هوادارانی که برآورد می‌شود حدود 11 درصد از رأی دهندگان را تشکیل می‌دهند نیستند، بلکه شامل مخالفانش می‌شود که بسیار بیشتر از هوادارانش هستند.
3.8 میلیون فرانسوی روز پنجشنبه گذشته در خانه‌های خود ماندند تا مناظره تلویزیونی بین زمور و نامزد چپ ژان لوک ملانشن رهبر حزب فرانسه تسلیم ناپذیر را دنبال کنند. عددی نزدیک به تماشاگران فینال مسابقات جام ملت‌های اروپا. اولین بار است که مناظره «ریاست جمهوری» میان نامزد رسمی و یک شهروند عادی بدون لقب که هنوز خود را نامزد نکرده و نمی‌کند برگزار می‌شود. ملانشن چقدر ساده لوح بود وقتی که از طرف مقابلش خواست از تبدیل مناظره به جنگ خروس‌ها دوری کند. بینندهای تلویزیون صداهایی بلند می‌خواهند و فحش و رسوایی. مناظره کننده‌ها در سخن گفتن بسیار مسلط بودند، در بدیه‌گویی سریع و زبان دراز. شعار هردو این بود: در سیاست شرم وجود ندارد.
زمور هفت حرفه دارد. روزنامه‌نگار، نویسنده، منتقد، محقق، مجری برنامه رادیویی و تلویزیونی و مالک آژانس پخش تحقیقات و فیلم. اما صفت اولش در دایرة المعارف الکترونیک «جدل کننده» است. ماده جدل مورد علاقه‌اش مهاجران عرب و افریقایی است. او پنهان نمی‌کند که تحمل‌شان نمی‌کند و در ابراز وحشتش از اسلام و افزایش مسلمانان فرانسه به طور کلی و نه تنها افراد افراطی، لاپوشانی نمی‌کند. به دلیل اظهاراتش به تهمت نفرت افکنی به سمت دادگاه روانه شد. پس از آنکه در یکی از پرونده‌ها محکوم شد، روزنامه‌فیگارو او را از گروه نویسندگانش بیرون کرد. اما او از در روزنامه راست بیرون رفت و از پنجره برگشت.
روی دیوارهای شهرهای فرانسه پوسترهایی دیده شد که عکس «رئیس جمهوری زمور» را دارند با وجود آنکه هنوز به طور رسمی نامزده نشده است. اگر فرانسه دچار خبط شد و به او رأی داد، برنامه او این است که آن را کشوری وحشت‌زده و منزوی بسازد پس از آنکه کشور آزادی و برادری و برابری بود. زمور در مهاجرت را چهار قفله می‌کند و صدها هزار پناهنده را بیرون می‌اندازد و اصلی را لغو می‌کند که خانواده‌ها را دور هم جمع کرد و کمک‌های حکومتی را به غیر تبعه‌ها متوقف می‌سازد. به آنچنان مهمل بافی رسیده که قصد دارد مانع از انتخاب نام «محمد» یا هر نام عربی دیگر برای نوزدان در فرانسه بشود. فرد فرانسوی در عرف زمور، کسی است که یک نام فرانسوی داشته باشد و در فرهنگ امت مسیحی ذوب شده باشد.
مخالفانش او را مسخره می‌کنند چون آنچه را که ازآن بدش می‌آید براو منطبق می‌شود. او لقب عربی زمور دارد. مسیحی نیست بلکه از خانواده‌ای یهودی الجزایری مهاجر است. جدای از این او ویژگی‌های ظاهری را ندارد که اکنون برای جذب هواداران لازم است. استعدادش وقاحت اوست. بی شرمی که مارین لوپن رهبر حزب راست افراطی در مقابلش گربه‌ای ملوس نشان می‌دهد. نژادپرستی دشنامی بود و برای او نشان افتخار. او مژده می‌دهد مهاجران براساس نقشه اسلامیزه کردن فرانسه فعالیت می‌کنند. صدایش را بلند می‌کند که بیشتر زندانیان فرانسه از میان مسلمانان‌اند و انحراف‌هایشان خروج از قانون نیست بلکه جهاد است. در آخرین مناظره‌اش گفت، فرانسه مانند لبنان درآستانه یک جنگ داخلی قراردارد، به طوری که گام به گام ملتش را با ملتی دیگر تغییر می‌دهند. با رسیدن سال 2050 فرانسوی‌ها خود را در کشورشان بیگانه می‌یابند. و این نظریه‌ای است که جامعه‌شناسان رد می‌کنند چون نسل‌ها بعدی مهاجران در محیط و فضای سکولار ادغام می‌شوند. همان طور که فرانسه خود خلاصه تاریخ استعماری‌اش است.
باید اعتراف کرد که میان فرانسوی‌ها هستند افرادی که مانند او فکرمی‌کنند. آخرین کتابش در مدت زمانی کمتر از یک ماه 700 هزار نسخه فروش کرد. چه چیزی به او و امثال او خدمت می‌کند؟ حوادث تروریستی و تحریک خارجی و کانال‌هایی که جهل و افراط را ترویج می‌کنند. خواه برای ریاست جمهوری نامزد بشود یا نه، اریک زمور یک فاجعه است.