«سیاست خنجرهای بلند»

طی سه روز دو تن از رهبران سنتی اهل سنت و نخست وزیران سابق لبنان، از شرکت در انتخابات پارلمانی کناره‌گیری کردند. تمام صائب سلام و سعد رفیق الحریری. پدر اولی پس از زندگی سیاسی طولانی در تبعیدگاهش در ژنو درگذشت و پدر دومی براثر انفجار هزار کیلو دینامیت غنی شده غیب شد.
تبعید غیر رسمی صائب سلام بخشی از خشم سوریه علیه رهبران تاریخی بیروتی بود که می‌خواست تغییر دهد. ترور رفیق الحریری به آن روش هولناک پیام گروهی از جریان‌های سیاسی داخلی و خارجی بود به این معنا که لبنان رفته برنمی‌گردد.
با غیبت الحریری پدر، نخست وزیر نقش اجرایی و سیاسی خود را در حاکمیت از دست داد. تکلیف نخست وزیر به تشکیل دولت یک برنامه بچه‌گانه ملال آور شد. رئیس جمهوری با سعد الحریری مانند پستچی رفتار می‌کرد تا اینکه درپایان اجازه نداد دولت را تشکیل دهد و مجبورش کرد عذرخواهی کند.
بهتر بود الحریری بعد از دیدار دوم یا سوم با رئیس جمهوری عذرمی‌خواست به جای آنکه منتظر بیست ملاقات توهین آمیزبماند.
و بهانه الحریری این بود که علت این صبر منافع لبنان بود، اما مصلحت لبنان(و خود لبنان) در لبنانی و زمانی دیگر ممکن بود. 
اکنون زمان به پرسش کشیدن سعد الحریری و مسئولیتش دربرابر خود و جایگاهش نیست. اما مرد در اعتماد به سیاست و سیاست‌مدارها اغراق کرد. و از زمان ترور پدرش کسانی بودند که به او هشدار دادند: این جنگل را رهاکن که جای انسان‌های خوش نیت نیست و همیشه پاسخش این بود که می‌خواهد انتقام پدرش را بگیرد و دادگاه بین‌المللی که حدود یک میلیارد دلار هزینه برداشت و به یک مطالعه سست و بی نتیجه درباره نقش تلفن‌های همراه و رنگ و جابه جایی‌شان منتهی شد.
براثر ترور الحریری پدر جنبش 14 آذار به راه افتاد که درنوع خود در تاریخ لبنان بزرگ‌ترین بود. و می‌توانست ساختار سیاست لبنان را تغییر دهد و موازنه‌ها را به هم بریزد، اما طولی نکشید که در اختلاف‌ها ذوب شد. با کناره‌گیری دیروز الحریری: «جریان المستقبل» به عنوان یک تشکل سیاسی که در برابر کسانی که تصمیم گرفته‌اند آزادی سیاسی را در صحنه لبنان ذوب کنند وارد مبارزه انتخاباتی می‌شود، ذوب شد.
الحریری اعلام کرد، او وارد انتخابات نمی‌شود و درفعالیت سیاسی می‌ماند و این شعاری آرام بخش اما در این التهاب‌های تند بی فایده است، رهبری با «تا اطلاع بعدی» نمی‌خواند. و هواداران نمی‌‌پذیرند رهبر خود را درساعت سرنوشت ساز منزوی یا عقب نشسته ببینند. بهتر بود الحریری در بیان دلایل اعتکاف صریح‌تر و جسورتر می‌بود و خروج خود از سیاست لبنان را اعلام می‌کرد و نه کنارگیری‌اش را. سیاست لبنان را آزمود و آن هم او را به اندازه کافی آزمود. این کشوری است که برادرش تصمیم گرفت وارد جنگ با آن بشود و در ضعیف‌ترین حالت کشور «خنجرهای بلند» و بی اخلاقی و خیانت‌های آراسته به فصاحت توخالی است.