رنگ‌های بریتانیا

جهان همچنان هر روز برای تماشای فصل‌های این نمایش خیره‌کننده روی صندلی‌های خود می‌نشیند: اسب‌های ملکه غمگین به پناهگاه‌های خود بازگردانده می‌شوند، رنگ‌های قرن‌های گذشته لباس‌های فرم مردان را می‌آرایند و سیاه تیره خبر از ماتم زنان و اندوه ملت می‌دهد.
اما در دل این همه غم و اندوه یک شادی مرموز جهانی وجود دارد. مرگ مبارک و گوارا و پایان سرگذشتی صادقانه و با سال‌های بسیار. خبری شیرین در میان تمام اخبار عذابی که به تو می‌رسند وقتی کانال را می‌چرخانی و خونریزی در اوکراین، فقر در اروپا یا خاورمیانه از شما عبور می‌کنند.
جهانی که عادت‌های بی‌رحمانه و خونریزی‌های روزانه‌اش را به حالت تعلیق در می‌آورد تا با عشق، با پایان زنی ارجمند خداحافظی کند که بینش او به هفتاد سال قبل بازمی‌گردد، به او اطمینان می‌دهد که تغییر در آرامش امکان‌پذیر است و توسعه نشانه ثبات است یا اینکه صلح زیباتر، بارورتر و خوش‌تر از جنگ‌هاست. ملکه هرگز پیش یک خیاط مشهور یا یک خانه مد معروف نرفته است. فقط یک لباس شیک و یک کلاه جذاب یکی از آن کلاه‌های سنتی است که کمد او را پر می‌کند. و ملکه مثل مادر و مادربزرگش بدون کلاه بیرون نمی‌رود.
انقلاب صنعتی در قرن نوزدهم در بریتانیا آغاز شد. در بریتانیا، الیزابت صنعت نمایش سلطنتی را در اواسط قرن بیستم آغاز کرد. هفتاد سال آرامش در دنیایی همیشه آشفته. فروغی دائمی، بی رعد و برق، بدون آذرخش. بسیار شبیه آنگلا مرکل جمهوری‌خواه. تاچر با هیبت بود اما محبوب نبود. زندگی زنان در سطوح بالا آسان نیست. هر حرکتی یک آزمون است. و ملکه در یک آزمون دائمی زندگی کرد: بانوی وقار و اطرافیانش در خانواده، زنانی عاشق، و عصیان علیه آنچه انتظار می‌رود. او آخرین نماد یک ازدواج طولانی و ابدی است و پسرش طلاق گرفت و با یک زن مطلقه ازدواج کرد. سنت‌های ویکتوریایی نتوانست پایدار بماند از زمانی که افرادی مانند روزنامه‌های تبلیغاتی با عکس‌ها و تیترهایشان وارد خانواده شدند.
و اکنون آزمون بزرگتر: از تصویر هفت دهه چه خواهد بود؟ آیا چارلز سوم وقت دارد یک پرتره موازی، قدرت، یا اجزای تشکیل دهنده را بسازد؟ آیا وضعیت جهانی در کشورهای مشترک المنافع (56) این اجازه را به او می‌دهد؟ آیا راه دیگری برای ایجاد جانشینی به همان اندازه مهم وجود دارد؟ از زمان ویکتوریا، بانویی چنین ترسی برجای نمی‌گذارد.