اخیراً مشخص شد پهپادهای ایرانی که ایران به روسیه تحویل داده و اوکراین را هدف قرار دادند، نیمی از قطعات‌شان ساخت آمریکا و حدود یک سوم بقیه متعلق به شرکت‌هایی در ژاپن و اروپاست.

روزنامه آمریکایی «وال استریت ژورنال» که این خبر را فاش کرد، به نقل از یک شرکت غیرانتفاعی تخصصی نوشت: تحلیل‌هایی که انجام داده ثابت می‌کند، هواپیمای ایرانی در واقع حاصل قطعات آمریکایی و اروپایی و از کشورهای متحد آمریکاست.

توصیف این گزارش دشوار است، بنابراین فقط می‌توان گفت، این گزارش تکان دهنده یا یک رسوایی است یا صرفاً انفعال غرب در برخورد با رژیم ایران در میان این همه تحریم بین‌المللی و قبل از آنها آمریکایی‌هاست؟

متأسفانه، این گزارش به تئوری توطئه رایج در مورد رابطه دموکرات‌ها با رژیم ایران می‌خورد و من آن را تبلیغ یا حمایت نمی‌کنم، اما موضوع ساده‌تر است، حتی اگر پیچیده‌تر به نظر برسد، به دلایلی که برخی‌ از آنها را می‌دانیم.

آنچه مسلم است عجله آمریکا و دموکرات‌ها برای انعقاد توافق هسته‌ای با ایران، به ویژه از زمان ریاست جمهوری باراک اوباما، به انفعال و حتی نرمش آمریکا در برخورد با ایران منجر شده و رسانه‌های جناح چپ آمریکایی تداوم آن را تسهیل کرده، رسانه‌هایی که پرونده ایران را نادیده گرفته و با آن مدارا کردند.

به عنوان مثال برخی رسانه‌های چپ با وجود اینکه اعتراضات به هفته یازدهم خود نزدیک می‌شوند و باوجود کشتارها و موج دستگیری‌های خودسرانه رژیم، اعتراضات در ایران را نادیده گرفتند و حتی دو هفته پیش نیز پوشش مناسبی به آن ندادند.

برخی از این رسانه‌ها نه در بولتن‌های خبری‌شان، نه به‌عنوان کانال‌ها، نه در صفحه‌های اول و نه در صفحه‌های دیدگاه خود، به‌عنوان روزنامه، تاکنون هیچ فضایی به اعتراضات ایرانیان نمی‌دهند. و همه اینها معنای مهمی دارد.

موضوع این است که ما با بی توجهی و مدارای نظام‌مند آمریکا نسبت به اقدامات رژیم ایران در سطح دولت از دوره اوباما و عدم وجود احساس پرسشگری و مسئولیت در رسانه‌ها نسبت به آن اغماض و بی اعتنایی مواجه هستیم.

خاطره واکنش برخی دموکرات‌ها و رسانه‌های وابسته به آنها، زمانی که دولت دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری سابق، قاسم سلیمانی، فرمانده سپاه قدس را ترور کرد، هنوز تازه است، ضربه‌ای که رژیم ایران هنوز از آن رهایی نیافته است.

همه اینها به ما می‌گویند، انفعال ایالات متحده تعجب‌آور نبود، در واقع، گزارش‌هایی وجود داشت که نشان می‌داد آمریکایی‌ها دیگر تلاش‌های اطلاعاتی خود را روی ایران متمرکز نکرده‌اند، که اسرائیلی‌ها را مجبور کرد تا تلاش‌های اطلاعاتی خود را در مورد برنامه هسته‌ای ایران دو برابر کنند.

همچنین، این بی‌اعتنایی و اغماض آمریکایی-دموکراتی به ما می‌گوید که دموکرات‌ها خطر پهپادهای ایرانی را که سعودی و امارات را هدف قرار دادند توسط حوثی‌ها جدی نمی‌گرفتند. آنها نه به استفاده از آن در عراق و سوریه و نه به دستیابی «حزب الله» به آن اهمیت نمی‌دادند.

همه اینها نشان دهنده بی توجهی آمریکا به امنیت منطقه و مردم آن است، اما زمانی که آن پهپادها اوکراین را هدف قرار دادند، موسسه‌های آمریکایی و غربی به جستجوی آنچه که هست و ریشه‌یابی و جزئیات آن پرداختند.

بر این اساس، ما با سهل‌انگاری و بی توجهی آمریکایی-دموکراتی روبه رو هستیم که به ما می‌گوید، باید تلاش بیشتری برای افشای جزئیات بیشتر در مورد تسلیحات ایران و افزایش آگاهی نسبت به خطر آن برای امنیت منطقه خود داشته باشیم و نه اینکه با صدای آهسته هشدار دهیم بلکه با شواهد، صدای بلند، تکرار و به شکل حرفه‌ای.