از دل نشست جهانی دولت‌ها، این سخنان را همانند دانشجویی آکنده از اشتیاق و کنجکاوی علمی، از حضور در درس‌گفتارهای موجود، می‌نگارم. دیداری سریع و کوتاه با مدیر اجرایی بانک جهانی، محمود محیی الدین، یکی از شرکت‌کنندگان در فعالیت‌های این نشست، برگزار کردم و او خوش‌بختی خود از مشارکت را، به‌دلیل جدیت موضوعات و نوع سامان‌دهی و مهمان حاضر، اعلام کرد. پس از آن نیز دیدار با محمد القرقاوی، اندیشمند پیشنهادکننده این نشست، حاصل شد، و او طی آن با سعادت فراوان از برگزاری هفتمین سال این نشست، و اعتبار جهانی آن، سخن می‌گفت. او به من چنین گفت که ای حسین، آیا می‌خواهی دولت‌های آینده را مشاهده کنی؟ پس از این دست مرا گرفت و به سوی «موزه آینده» برد. در این موزه هفت طرح دولتی وجود دارد که از سراسر جهان پیشنهادهایی را، درباره محیط و بهداشت و حمل‌ونقل، ارائه می‌دهد. در همه این پیشنهادها راه‌حل‌هایی ارائه شد که بسیار جدی و شگفت بود. وقتی به او نگاه می‌کردم شگفت‌زده شدم و آثار خشنودی را در چشمان او مشاهده کردم.
از آن پس نیز سخنان کلاوس شوآب، بنیان‌گذار کنفرانس اقتصاد جهانی، شروع شد و او میزان علاقه خود را نسبت به این نشست ابراز کرد؛ شاید دلیل این مسئله آن باشد که او این نشست را رقیب اصلی کنفرانس اقتصادجهانی می‌بیند. وی همچنین از آغاز موفقیت‌آمیز این کنفرانس اقتصادجهانی، پیش از آنکه به سیرک بازرگانی و غولی تجاری تبدیل شود، سخن گفت.
حضور آنتونی روبنز، اندیشمند آمریکایی متخصص در اندیشه‌ورزی استراتژیک، نیز در این نشست جالب توجه بود. او اندیشه‌ها و تجربه‌های خود را با حضار در میان گذاشت. از سوی رئیس صندوق بین‌المللی پول، و وزیر انرژی آمریکا نیز سخنانی بیان شد. نخست‌وزیر لبنان، سعدالحریری نیز، که در پی جلب سرمایه به کشورش بود، سخنانی ایرادکرد، سخنانی همزمان با دیدار وزیر خارجه ایران باهدف فروش دارو و سلاح به لبنان. این در حالی است که او در گوشی می‌گفت: موشک‌های بی‌مصرف ایرانی و داروهای ساخت ناکجاآباد را می‌خواهند به خورد ما بدهند. نخست‌وزیر پاکستان، عمران خان، نیز سراسیمه تلاش می‌کرد تا سرمایه‌های جهانی را به ورود به کشورش، که در میان دو غول، یعنی هند و چین قرار گرفته، تشویق کند. او تلاش زیادی کرد تا ثابت کند در پاکستان فرصت‌های سرمایه‌گذاری زیادی وجود دارد؛ هر چند باور این سخن بسیار سخت است.
عرضه تقدیم می‌شود و علم پیشرفت می‌کند، و همین مسئله بر حیات بشر نیز، که میانگین عمر آنها افزایش یافته، بازتاب می‌یابد. این قضیه نیز یکی از چالش¬های پیش‌روی حکومت‌ها است که باید برای اداره آن، به‌ویژه درخصوص بهداشت و درمان، برنامه‌های جدی تدارک بینند.
محیط و شرایط آب و هوایی، یکی از چالش¬های عمیقی است که کیفیت زندگی بشر و منابع آبی را تحت تاثیر قرار داده است و باعث شده است که دولت‌ها در برابر واقعیت و اندیشه‌هایی قرار بگیرند که در مخیله آنها نیر نمی‌گنجید، هرچند دولت‌های عاقل می‌دانند که برای رعایت این مسائل نمی‌توانند اقدام منفرد انجام دهند و باید از طریق مشارکت دادن بخش خصوصی اهداف خود را محقق کنند.
از سوی دیگر یکسری ارزش‌های معنوی و اخلاقی وجود دارد که دولت‌ها تلاش می‌کنند آنها را مراعات کنند: ارزش‌هایی مانند عدم تبعیض نژادی و تساهل و پذیرش دیگری، که همه آنها ارتباط مستقیم با امنیت و رفاه و ثبات دارد. درخصوص آینده رسانه نیز اندیشه‌های مطرح شد: آیا رسانه و خبرنگاری آزاد و مجانی در دسترس همگان باقی خواهد ماند، یا اینکه بار دیگر به حوزه نخبگان بازخواهد گشت و تنها کسانی بدان دسترسی خواهند داشت که توان مالی داشته باشند؟ راه‌حل نیز نه این است و نه آن؛ بلکه گزیدن راه میانه است. چگونه هوش مصنوعی به حوزه رسانه وارد خواهد شد و بر نگارش خبر تاثیر خواهد گذاشت، درست مانند کاری که اینک در جستجوی گوگل انجام می‌شود؟ این نسشت استثنائی پرسش‌های زیادی را مطرح می‌کند، که بزرگ‌ترین اندیشمندان آنها را مطرح و بررسی می‌کنند و در پی پاسخ بدان می‌روند. نسشتی در شان بزرگان که بار دیگر شور و شوق را در آموزش می‌انگیزد و می‌توان دست‌آوردی مانند شهر دوبی داشته باشد.
