درباره جنگی که پیروز مطلق ندارد

«آمریکا تنها است »: این روزنامه براى اتفاقات اخیر در شورای امنیت اینگونه تيترى انتخاب كرد. در واقع، آمریکا زمانی که وتو را اعلام کرد، تنها بود و هیچکس در جهان از آن حمایت نکرد. حتی بریتانیا به خودداری از رای دادن رضایت داد، در حالی که فرانسه مخالف بود.
این نتیجه اسفبار می گوید که جنگ اسرائیل را فقط با قدرت می توان برد و با قدرت به تنهایی نمی توان در جنگها پیروز شد. با این ویژگی به برتری ددمنشى بر انسانيت و برتری عضلات بر هر چیز دیگری مى ماند. این سخن به معناى دست کم گرفتن قدرت نیست، اما محدودیت‌های آن را در اقناع و ارزشى بودن و ناتوانی اش در به دست آوردن متحدان برجسته می‌کند، که در نهایت منجر به محدود شدن خود به خودى و ظهور صاحب آن در چهره منفور، متکبر و پرنخوت می‌شود.
چگونه می تواند غیر از این باشد وقتی که کشتار جنون آمیز اسرائیلی ها همراه با بی تفاوتی نسبت به افکار عمومی، تحقیر آشکار انسانیت انسان و ارزشگذارى بسیار نابرابر و تبعیض آمیز از زندگی آنهاست، چه رسد به سیل بی پایان دروغ؟
اینگونه است که اسرائیلی‌ها امروز تنها به نظر می‌رسند و چه کسی جرات می‌کند در پروژه‌ای وحشیانه مانند این به آنها بپیوندد، که مهم‌ترین آنها کشتار کودکان، آوارگی جمعیت و ویران کردن خانه‌ها است، حتی اگر چنين چيزى را بخواهد؟ا
اما كاهش اتحادها از عوامل دیگری تغذيه مى شود که تظاهرات در پایتختهای جهان و آنچه برخی از مؤسسات آموزشی و رسانه ای شاهد آن هستند نشان می دهد. اسرائیل جنگ خود را با هیچ سیاست یا پیشنهادی برای راه‌حل همراه نمی‌سازد و خصومت گسترده‌ای عليه آمریکا و غرب به دليل همراهى آن‌ها به وجود مى آورد و به نوبه خود، خاطره هولوکاست به ویژه پس از تداوم سوء استفاده رهبران آن كشور از آن رو به زوال رفته و منسوخ شده است. این در حالی است که حال و هوای جدید در جهان دیگر تحمل سکوت در قبال فجایع مردم را ندارد، به ویژه تراژدی فلسطینی ها، همچنين مجذوب روحیه قربانی شکست خورده شده اند، همانطور که دهه ها پیش مجذوب روحیه پیروز قوی بودند. علاوه بر گسترش احساسات ضد خشونت، هر چند با درجه ای از گزینش، شبكه های اجتماعی پس از اینکه رسانه های سنتی متعلق به مؤسسات ثروتمند، پيامهای فیلتر شده و هدایت شده را انجام دادند، برای همه پيامها در دسترس قرار گرفته است. در نهایت، به ویژه با مهاجرت و تغییرات جمعیتی، تضاد بین دموکراسی و سیاست خارجی آن منوط به پاسخگویی شده است، و ميل به بازنگری در «تاریخ استعماری» وسعت يافته که تنها با بیداری هویت‌ها از هر نوع تا جزئی آنها رقابت می‌کند.
اما وقتی این عوامل با هم جمع شوند، به نظر می رسد که شبیه مخلوطی مركب از همه چيز مى شوند. اگرچه متحدان زیادی برای فلسطینیان فراهم کرد، اما این ترس همچنان وجود دارد که پروژه ملی فلسطین و ویژگی آن در چنگال این آغوش شدید و وسيع خفه شود. در حالی که بسیاری احتمال همزیستی پروژه فوق الذکر را با دغدغه آزادی سوری ها که قرار است نزدیک ترین و شبیه ترین آنها باشد را رد می کنند، کسانی پيدا می شوند که فلسطین را نماد برابری جنسیتی و اعتراض به کشف آمریکا توسط کلمب، کسانی که نئولیبرالیسم را رد می کنند، کسانی که به دنبال محیطی پاک تر هستند، کسانی که می خواهند جهان را اسلامی کنند همچنین کسانی که می خواهند سنگ دین را از روى سینه جهان بردارند مى كنند. در این «جنبش های اجتماعی» کسانی را می یابیم که به دلیل استعمار و مرزها و قلمروهای ایجاد شده توسط استعمارگران، مدعی تصحیح تاریخ و اشتباهات جغرافیایی هستند و همچنین کسانی را می یابیم که به دنبال بازگرداندن زنان به خانه مردانه اطاعت هستند و آکسانی که برای آنها آزادی می خواهند چیزی است که آنها را از مصرف گرایی آمیخته با ارزش های ارتجاعی باز می دارد ... و همانطور که ایده ها و تصورات در اطراف فلسطین در هم آمیخته است، مرزها نیز چنین هستند. بنابراین، یمن که جنگ داخلی همراه با هژمونی ایران را تجربه می کند، برای نجات غزه با غوطه ور کردن منطقه در یک جنگ منطقه ای و شاید بین المللی تکیه می كند. از آنجایی که لبنان هر روز در هراس از گسترش جنگ به سر می برد، چنین رویدادی که ظاهراً از فلسطین حمایت می کند، می تواند موضوعی مملو از درگیری های فرقه ای را منفجر کند که نور را از علت آن می رباید.
در نهایت بیم آن می رود که ما با تکرار گسترده آنچه در استفاده سنتی عربها از «آرمان مرکزی» شاهد بودیم به عنوان آرمان همه و در عین حال هیچکس زندگی کنیم. این با علم بر این است که «همه » این بار، تمام جهان هستند.
وضعیت به گونه ای است که بسیاری از نشانه ها از دشواری تبدیل این سروصدا به سیاستی خبر می دهند که خود را در تصمیمات و نهادها منعکس می کند. به عنوان مثال، سرنگونی جو بایدن تنها دونالد ترامپ را به کاخ سفید خواهد رساند، البته به شرطی که از پیگرد قانونی فرار کند.