در طرابلس لیبی، جمهوری تکه تکه شده، و با نگرانی بسیار رئیس دولت الوفاق (همبستگی) اعتراف می‌کند که پایتخت به دست مخالفانش خواهد افتاد. دولت ترکیه چه می‌کند؟ به او فشار می‌آورد تا پای اتفاقیه‌ای را امضا کند که براساس آن آنچه را که ترکیه دردریای مدیترانه مرز خود می‌شمارد به رسمیت بشناسد! دولت طرابلس چگونه می‌تواند تصمیم برای مرزهای وسط دریا را امضا کند در حالی که تنها برکمتر از بیست درصد خاک لیبی را در اختیار دارد؟

این امضا مایه جلب دشمنی‌ بسیار اروپایی‌های با «الوفاق» شد. در مقابل رئیس جمهوری ترکیه رجب طیب اردوغان به آنها قول داد که نیروی ترک گسیل می‌کند تا در کنار«الوفاق» بجنگند، اما هیچ کسی وعده‌هایش را باور نمی‌کند. حتی وزیر خارجه ترکیه برای در رفتن از این وعده پیش دستی کرد و گفت:« نمی‌توانیم، چون قوانین بین المللی مانع از مداخله نظامی می‌شود و به هیچ وجه اسلحه نمی‌فرستیم و فقط نیروی آموزشی اعزام می‌کنیم.»

به احتمال زیاد اردوغان همان کاری را با متحدانش در لیبی خواهد کرد که پیش از آن با متحدانش در سوریه کرده بود؛ راه انتقال تندروهای مسلح گریخته از سوریه به لیبی را تسهیل خواهد کرد. گزینه دوم او این است که با روس‌ها قراردادی ببندد و همان کاری را که سوری‌ها کردند بکند وقتی که مجبورشان ساخت دست از جنگ بردارند و از آنها به عنوان برگه فشار در مذاکرات استفاده کرد.

نام اردوغان نزد بسیاری از عرب‌ها و نه فقط سوری‌ها لجن مال شده است. او در مدت هشت سال جنگ و ستم و کشتار در سوریه علیرغم همه وعده‌هایش حتی یک سرباز برای کمک به مردم سوریه نفرستاد. چرا باید کسی باور کند که نیروهایش را با کشتی برای جنگیدن در لیبی اعزام خواهد کرد؟

وضعیت در لیبی بغرنج است. جنگ میان لیبیایی‌ها میان دوگروه که یکی ارتش ملی و پارلمان آن را نمایندگی می‌کنند و بخش‌های بیشتری از زمین را در اختیار دارد و گروه الوفاق که اکنون در طرابلس گرفتار و در محاصره است ادامه دارد. جنگ تنها میان خود لیبیایی‌ها نیست بلکه گروه‌هایی از کشورهای منطقه و گروه‌های بین المللی با آنها مشارکت دارند. روس‌ها آخرین کسانی هستند که به بقیه پیوستند و دخالت آنها علیرغم همه جنبه‌های منفی‌اش سرانجام به این جنگ که طولانی‌ترین جنگ تاریخ شمال افریقاست پایان خواهد داد. در هفته‌های گذشته روس‌ها در کنار گروه پیروز در لیبی ایستادند و با آنها موفق شدند به سرعت نیروی هوایی «الوفاق» و از جمله پهپادهای ترکیه را نابود کنند. همچنین موفق شدند یک پهپاد امریکایی را سرنگون کنند.

واشنگتن اما موضعی متزلزل اتخاذ دارد. منتظر است ببیند سرانجام چه کسی پیروز می‌شود. رابطه با هردو طرف را حفظ کرده؛ به گونه‌ای که وزارت خارجه امریکا بیانیه‌هایی در حمایت از دولت سراج در طرابلس صادر می‌کند و همزمان رئیس جمهوری امریکا با ژنرال حفتر تماس می‌گیرد تا تأکید کند برای مقابله با تندروها در کنار او ایستاده است! این وضع قابل ادامه نیست و توازن قوا علت ادامه جنگ داخلی است.

آیا روس‌ها به وضعیت بلاتکلیفی پایان می‌دهند و ارتش ملی، پیروز وارد پایتخت می‌شود و جهان با هشت سال کشتار بیهوده وداع می‌کند؟ بسیار محتمل است اگر گروه‌های مسلح طرابلس وگروه‌های تندروی مسلح متحد آنها شکست بخورند. بعید نیست که ترک‌ها دست به سمت آخرین تیردر ترکش خود بروند و آن هم انتقال هزارن جنگجوی اسلامگرای افراطی است که در نتیجه توافق ترکیه و روسیه در باره سوریه به ترکیه گریختند، آنها را می‌برد تا در لیبی بجنگند به این دلیل که بعید است اردوغان نیروهای ترک خود را برای جنگ در لیبی روانه آن کشور کند.