از یک عهد به ولیعهدش

خیلفه بن زاید با داشتن بالاترین جایگاه‌ها در مهم‌ترین کشور متحده در جهان عرب از میان رفت. سفر تأسیس و میراث پیشرفت را از زاید بن سلطان به ارث برد و در نهایت امانت‌داری و بردباری دوره تجدد و ترقی را مدیریت کرد. پنجاه سال از رؤیای شیخ زائد برای انتقال امارات از پراکندگی و چنددستگی به آینده یک‌پارچگی گذشت و در نیم قرن نهاد الفت قد برافراشت و مسیرشکوفایی در سراسر کشور هموارگشت و راه شیخ زاید امانتی برای همه شد.
هر فردی در زندگی و حکومت شیوه خود را دارد هرچند درس یکی و اهداف یکی باشند. دبی بربرج بلند نقره‌ای خود نام شیخ خلیفه گذاشت و این از نادر مواردی بود که با فکر ظهور و بروز موافقت. جدای از آن امور کشور و مردم را با جدیت، سکوت و رسم و رسوم شیخ زائد مدیریت می‌کرد. صحبت کردن درباره دو چیز را دوست داشت: کتاب و نیکوکاری. در اولی از تازه‌های نشر مطلع می‌شد و در دومی روابط کهن، همراهی با گذشته و سلوک نیاکان را تقویت می‌کرد.
حتی با در دست داشتن ریاست حکومت، مسئولیت‌ها، مشغله‌ها و وظایف آن، شیخ خلیفه بن زاید تنها به کتابفروشی‌های ابوظبی می‌رفت تا کتاب‌های تازه منتشر شده را که می‌خواست انتخاب کند. از ترس اینکه مبادا چیزی را از دست بدهد وقتی کار انتخاب را به پایان می‌برد از متصدی می‌خواست پیشنهاد بدهد چه کتابی را بهتر است بخواند.
مسئله ساده یا راحت و حتی شاید ممکن نباشد که جایگاه اسطوره‌ای زاید پیش و پس از نفت و پیش و پس از کشور متحده پرشود. اما پسر بزرگ برای چالش مایه دلگرمی و اطمینان بود. و وقتی طی سال‌ها خسته و بیمار شد و بسیاری از مسئولیت‌های حکومت را به شیخ محمد بن زائد سپرد، آن سرزندگی و چشم اندازی را که کشور به آن نیاز داشت در جایگزین خود یافت. به خصوص ارتباط بین حکومت و مردم.
و همانطور که طبیعت اشیاء و احکام پیشرفت و شرایط ملت‌هاست، مسئولیت‌های محمدبن زائد افزایش یافت و چالش‌ها متعدد شدند. به خصوص در خلیج که منابعش افزایش یافتند و طمع‌ورزی و طمع‌کاران بیشتر شدند. دیگر ادامه برخی سیاست‌ها و مواضع گذشته امکان پذیر نبود. برای حکومت به طور خودکار یا با تصمیم‌گیری، تصویری جدید نمایان گشت که بدترین آنها حوادثی بودند که در دریای ثبات و پایداری منطقه از سوی «اخوان» روی دادند که تلاش‌های گمراه و خونین خود را از سودان و مصر به سعودی و امارات گسترش دادند و این جدای از مغرب عربی و سوریه است.
با تلاش‌های «اخوان» نگاه استراتژیک حکومت تغییریافت. در همان زمان خطر عنصر کنونی ایرانی و از زمان ماجرای معروف اشغال جزایر سه‌گانه به طور آشکار افزایش یافت. درسایه محمد بن زائد نگاه دیگری به خارج رشد کرد. اولین آنها استقبال از پاپ واتیکان در اولین سفرش به منطقه بود.
استمرار در سازمان‌های کشورهای خوب زاییده حکمت، میراث و ارث زیباست که از عهدی به ولیعهد منتقل می‌شود.