چه کسی نمی‌گذارد کمک‌ها به سوری‌ها برسند؟

دو کس می‌کوشند بدون هیچ‌گونه بازدارندگی وجدانی یا هرگونه حس انسانی، مانع از رسیدن کمک‌های بشردوستانه به زلزله زدگان در میان خواهران و برادران سوری ما بشوند؛ اول دزد و دوم کسی است همچنان فحش می‌دهد، نفرین می‌کند و آرزو می‌کند زلزله به کشورهای دیگر برسد.
این دو (دزد و نفرین کننده) این روزها تلاش بی وقفه‌ای می‌کنند تا دوز فعالیت رسانه‌ای خود یا در شبکه‌های اجتماعی را به گونه‌ای افزایش دهند که شک و شبهه ایجاد کنند؛ انتشار پیام‌های آنها با این حجم نمی‌تواند خودجوش یا تصادفی باشد. واضح است که این یک کار برنامه‌ریزی شده است که تلاش می‌کند ارتباط انسانی بین سوری‌ها و عرب‌ها را محدود کند و به دنبال ایجاد موانع و ترغیب عرب‌ها به ویژه مردم خلیج است تا روابط خود را با هر سوری قطع کنند. این یک کار نظامند در دو جبهه است، تلاش برای متقاعد کردن سوری‌ها که مردم خلیج به تراژدی شما اهمیت نمی‌دهند، و تلاش برای متقاعد ساختن مردم خلیج که سوری‌ها مستحق کمک نیستند. این فعالیت جنون‌آمیز نه می‌تواند تصادفی باشد، این کلیپ‌های ویدیویی فراوانی که پخش شده و فحش می‌دهند و لعن و نفرین می‌کنند و آرزوی نابودی برای مردم خلیج می‌کنند که ناگهان و به این تعداد ظاهر شد، نمی تواند اقدامی خودجوش و بدون هماهنگی و بدون مدیریت سیستماتیک باشد. کار اطلاعاتی که در پشت صحنه آن وجود دارد، واضح است، و می‌توانید فکر کنید: چه کسی از این موانع بین مردم سوریه وعرب‌ها سود می‌برد؟ چه کسی از ساخت این دیوارها سود می‌برد؟
چه کسی می‌تواند آن‌قدر بی وجدان باشد که ترجیح دهد به قیمت اجساد کودکان و زنان و زیر آوار ماندن آنها به هدف سیاسی خود دست یابد؟ چه کسی تلاش می‌کند و تمام تلاش خود را می‌کند تا مردم خلیج را متقاعد سازد که کمک‌های شما توسط رژیم دزدیده شده و به قربانیان نمی‌رسند؟ این دو یک هدف سیاسی دارند و آن خدمت به برنامه ایران است، حتی اگر به قیمت جان هزاران نفر تمام شود.
با وجود این، دولت‌ها و مردم کشورهای خلیج برای ارائه انواع کمک‌های مادی اعم از غذا، دارو و مایحتاج زندگی در تلاش بودند و این دو موفق نشدند روحیه انسانی این مردمان و کشورهایشان را کم رنگ کنند که بدون هیچ گونه تمایز مذهبی و نژادی و یا هیچ مانعی، جزو بیشترین کمک کنندگان به همه مردم کره زمین هستند و خواهند ماند.
پاسخ به درخواست کمک از سوی رهبران کشورهای خلیج صورت گرفت، برهمین اساس پل‌های هوایی سریعتر از صدای کمک‌خواهی برقرار شدند و با دستور خادم حرمین شریفین به مرکز امداد و اقدام بشردوستانه سلمان، راه اندازی یک پل هوایی برای کمک‌های امدادی و سرپناهی آغاز شد. همچنین کویت، امارات، بحرین، قطر و عمان چنین کردند و در پاسخ به پیام رهبران منطقه به مردم، درهای کمک‌های مالی نیز به روی مردم باز شد و مردم با حکومت‌های خود مسابقه گذاشتند و برای انجام کارهای خیر با آنها رقابت کردند.
هیچ کس در انجام کار خیر از مردم خلیج پیشی نمی‌گیرد و خدای ناکرده این نه منت است و نه لطف، بلکه یک وظیفه انسانی و دینی است.