World News Insights: Opinion Articles

عجله در قضاوت درباره رویدادهای بزرگ سوریه کار عاقلانه‌ای نیست. در شرایطی مبهم که جغرافیا و سیاست‌های منطقه‌ای و بین‌المللی در حال تغییر هستند، بهتر است این تحولات را با دقت دنبال کنیم. حتی آگاه‌ترین کارشناسان نیز از سرعت فروپاشی‌ها در شمال غرب سوریه و اخیراً در شرق آن، در دیرالزور، شگفت‌زده شده‌اند…

در مورد مشرق عربی، به سختی می‌توان گفت که این عبارت تنها یک جهت‌گیری مشخص یا یک احساس یگانه را دربر می‌گیرد. رضایت شدید از تضعیف‌هایی مانند آنچه که به «حزب‌الله» لبنان وارد شد، همراه با خشم شدید از جنایاتی که جنگ اسرائیل بر لبنانی‌ها، به ویژه شیعیان آن‌ها، وارد کرده است.

به محض این‌که توافق برای آتش‌بس در جبهه لبنانی-اسرائیلی حاصل شد، که اجرایی شدن آن در بازه‌ای حداکثر ۶۰ روزه با چالش‌هایی مواجه است به‌ویژه به دلیل ادامه عملیات نظامی اسرائیل، هرچند به شکل محدودتر نسبت به قبل از توافق، جنگ بار دیگر در سوریه شعله‌ور شد. فارغ از نظریه‌های توطئه‌آمیز یا ساده‌انگارانه…

گویی برای این بخش سخت از جهان نوشته شده است که باید با سیلاب خون زندگی کند. کشورهایی که فرو می‌پاشند. جنگ‌هایی که نیمه‌تمام می‌مانند. و صلح‌هایی که از جنس آتش‌بس هستند. ما وحشت‌های غزه را دیدیم و پس از آن وحشت‌های لبنان را. و وحشیانه بودن حملات اسرائیلی نشان داد که «طوفان الاقصی» بزرگ‌تر از آن بود…

ای کاش بشار اسد تحولات را با دیدگاهی واقع‌بینانه و معاصر مطالعه کند و به تفاوت‌های امروز با سال ۲۰۱۵ پی ببرد. دیگر نه گروه‌های مسلح همان گروه‌ها هستند، نه موضع

به طور تاریخی، دمشق همواره نقش توازن‌بخش بغداد را ایفا کرده است؛ چه در برابر رؤسای جمهور عراق، احمد حسن البکر و سپس صدام حسین و چه در برابر آمریکا پس از اشغال بغداد. دمشق همواره پایگاه و پشتیبان نیروهای معارض مسلح بوده است. به همین دلیل ایران تلاش کرد سوریه را راضی نگه دارد تا بتواند بر عراق،…

اگر نبردها ادامه یابد، ممکن است گروه‌های مسلح گسترش پیدا کنند و اوضاع را به دوران سال ۲۰۱۵ بازگردانند

ما در آپارتمان منتقد معروف، غالی شکری، بودیم که عادل امام بمب کوچک خود را تركاند. او پیشنهاد اجرای یک نمایشنامه از یوسف ادریس را رد کرده بود. این ماجرا در اوایل سال 1987 رخ داد، زمانی که ستاره کمدی مصر برای اجرای نمایش «الواد سید الشغال» به پاریس آمده بود و این نمایش را در سالن تئاتر «المپیا» روی…

ایرانی‌ها اصرار دارند که حکومت ایران به «حزب‌الله» اجازه داده تا آتش‌بس اعلام کند، به این معنا که به آن‌ها اجازه داده تا از منطقه لیطانی که اسرائیل بخش عمده‌ای از آن را به‌زور اشغال کرده، عقب‌نشینی کنند. اسرائیلی‌ها نگران‌اند که شمال آن‌ها در آینده هدف حملات یا تهدیدات قرار گیرد و آمریکایی‌ها و فرانسوی‌ها نگران این هستند که کشتار، بمباران و آوارگی متوقف شود و مردم غیرنظامی طرفین به خانه‌های خود در دو طرف مرز بازگردند. لبنانی‌ها که به‌طور معمول باید بیشترین بهره را از آتش‌بس ببرند، به سرعت به خانه‌هایشان در جنوب یا حومه یا شرق لبنان بازگشتند تا وضعیت را بررسی و امکان بازسازی یا سکونت مجدد را ارزیابی کنند.

آیا فجایع ناشی از جنگ‌های غزه و لبنان باعث بازنگری در حضور نظامی ایران در شام خواهد شد؟ اگر از هیاهویی که در محافل سیاسی تهران جریان دارد و بازتاب آن در رسانه‌های رسمی قضاوت کنیم، پاسخ ممکن است «بله» باشد. شاید چهار عامل این بازنگری را در دستور کار قرار داده باشد.

دو هفته پیش درباره جنگ‌های منطقه و تلاش برای گفتن «پیروز شدیم» نوشتم، اما «هیچ‌یک از طرف‌های درگیر به دنبال پیروزی برای مفهوم دولت، جلوگیری از خونریزی، ارج نهادن به ارزش‌های میهن و شهروندی یا دستیابی به صلح نیستند، بلکه به دنبال پیروزی‌های لحظه‌ای هستند که برای منطقه... فایده‌ای برای پیشرفت نخواهد داشت.» امروز درباره «شکست» می‌نویسم. شاید این مقاله هم‌زمان با توافق بر سر آتش‌بس در لبنان منتشر شود و به‌طور قطع دستگاه‌های تبلیغاتی برای اعلام پیروزی‌های دروغین از سوی کشورها، احزاب و شبه‌نظامیان فعال خواهند شد و شاهد کمپین‌های تکراری اما با فناوری‌های نوین خواهیم بود.

در سال‌های اخیر، به‌ویژه پس از «طوفان الأقصى»، اصطلاح جدیدی به نام «ضد مقاومت» یا «آنتی‌مقاومت» ظهور کرده است. گویندگان این اصطلاح معتقدند که دو طرف متضاد از یک منطق در تفکر و عمل پیروی می‌کنند. آنان به طور ضمنی پیشنهاد می‌دهند که خودشان نماینده موضعی فراتر از این دو قطب متضاد هستند، یا این که در تلاش‌اند مواضع این دو را به هم نزدیک کرده و در موقعیتی بین آن‌ها قرار گیرند.