دیدگاه روحانی در باره لبنان و عراق

چندان دشوار نیست که بفهمی نظام ایران چقدر در لبنان و عراق منفور شده و این هم ربطی به شبکه «العربیه» یا هشتگ سپاه الکترونیکی ندارد آن طور که برخی مقامات دولت حسن روحانی ادعا می‌کنند... بلکه در عراق نه شبکه اینترنت وجود دارد و نه «سوشیال مدیا»؛ دولت عراق برای خشنودی ایرانی‌هایی که فکرمی‌کنند امواج تشویق و تحریک از فضای الکترونیکی می‌آیند، قطع کرد. اینترنت قطع است و شبکه‌های اجتماعی مرده، اما انقلاب زنده و پویاست.
ایران، سعودی، امریکا و اسرائیل را سرزنش می‌کند با این ادعا که میلیون‌ها فردی که شهرهای عراقی و لبنانی را طی دو هفته‌ گذشته غرق دراعتراضات خود کردند، ساخته این کشورها هستند. ایران قصد دارد در برابر اعتراضات خیابانی و مردمی پنبه درگوش خود فروکند که خود مایه فقرشان هست و عامل سلطه و هیمنه گروه‌های مسلح برآنها و فشل بودن دولت‌شان. در حقیقت اتهامات با جهان واقع هیچ تطابقی ندارند. همه ملیشیای مسلح درعراق تابع ایران یا هوادار آن کشورهستند. «حزب الله» لبنان از ارتش آن کشورقدرت بیشتری دارد و آن هم تابع ایران است. بسیاری از کشورهای جهان ناچار شدند داد و ستد خود را به دلیل نفوذ ایران در این دو کشور متوقف کنند. سعودی بود که ارزش لیره لبنانی را با سپردن ودیعه در بانک مرکزی آن کشور تقویت کرد و این ایران بود که با مسلط شدن «حزب الله» بر نهادهای حکومتی موجب سقوط ارزش لیره شد. این حقایق روشن و معروف‌اند و نیازی به شبکه‌های تلویزیونی یا هشتگ‌هایی نیست که مردم را با منشأ بینوایی‌شان آشنا کنند.
پروژه ایران در عراق بر استیلا بر نهادهای حکومت مبتنی است؛ در پارلمان و احزاب و نیروهای مسلحی که ناچار شدند ملیشیاها را به خود ملحق سازند. به همین دلیل اوضاع رو به خرابی گذاشت و مردم عراق به خیابان‌ها ریختند. آنها سنی علیه شیعه یا حزبی علیه حزب دیگر نیستند. آنها را بقایای حزب بعث نمی‌گردانند و پرچم‌های سیاه «داعش» برافراشته نشدند و امریکایی‌ها هم هیچ تلاشی برای حمایت از آنها نشان ندادند. انقلاب عراقی‌ها کاملا ملی و مسالمت آمیز است، علیرغم تلاش‌های ایران که ادعا می‌کند از خارج از کشور تحریک می‌شود. طیف‌های گسترده مردم و مطالبات آنها اتهامات را نقش برآب می‌کند. تظاهرات مسالمت آمیز در بغداد و بصره و کربلا و نجف و دیگرشهرها به راه افتاد. بیشتر این استان‌ها شیعه‌ نشین‌اند و مطالباتی را مطرح می‌سازند که همه حول آنها جمع شدند؛ پایان بخشیدن به فساد، اصلاح عملکرد دولت، پایان بخشیدن به کار ملیشیاهای مسلح و نفوذ ایران... مطالباتی که خواستار استقلال عراق و هویت آن هستند. ایران تهدید می‌کند که آمادگی دارد ساختار را بر سر 30 میلیون عراقی ویران کند اگر آنها در برابر پروژه‌اش برای مدیریت حکومت و سیطره‌اش بر کشور ایستادگی کنند.
جنبش در لبنان ویژگی‌هایی مشابه با عراق دارد... عناوین اعتراضات ضدیت با فساد، مافیای سیاسی، فرقه‌گرایی دولتی بودند. تظاهرات گسترده فقط به بیروت محدود نشد، بلکه طرابلس سنی نشین و نبطیه و بعلبک شیعه را هم فراگرفت. صداهای مسیحی خواستار عزل وزرای مسیحی متهم به فساد شدند و سنی‌ها اولین کسانی بودند که خواستار استعفای سعد الحریری از نخست وزیری شدند و بسیاری از شخصیت‌های دینی شیعه جرأت یافتند و در ملأ عام سخن از محکومیت «حزب الله» گفتند.
وضع بد اقتصادی کاسه صبرمردم را لبریز کرد و سکوت‌شان را شکست.
با معیار قراردادن سلاح، می‌دانیم که موازنه قوا به سود تظاهرکنندگان نیست، اما عزم و اصرار آنها و پشتوانه وسیع مردمی همراه آنها، تغییر را رقم خواهد زد یا دست‌کم وضعیت را بهبود می‌بخشد.